02. Curro.

Szpital psychiatryczny dowodzi,

że sama wiara nic nie znaczy.

Poza wiarą potrzebne są dowody.

Ktoś w końcu musi je pokazać.

Biegłam jakieś dwadzieścia minut nim powiedziałam sobie „dość”. Moje nogi były na skali wyczerpania, musiałam gdzieś usiąść i coś wypić. Nie pogardziłabym nowym ubraniem. Białe ciuchy zdecydowanie kojarzyły się tylko z jednym i, mimo że były wygodnie, wolałam coś normalniejszego.

Brałam głębokie hausty powietrza, potrzebując jak najszybciej dopływu tlenu, żeby uspokoić oddech i rytm serca. Nie chciałam paść ze zmęczenia po zbyt długiej, ale udanej ucieczce. Nie miałam najmniejszego zamiaru dać się złapać. W tej chwili byłam ofiarą i musiałam, jak najszybciej przestać nią być. Adrenalina ani na chwilę nie opuściła mojego ciała, cały czas czułam się podekscytowana. Gdybym się nie powstrzymywała pewnie roześmiałabym się tak głośno, że ludzie mogliby nawet stwierdzić, że naprawdę jestem wariatką.

Obejrzałam się nad ramieniem i z radością, która mieszała się z dziwnym uczuciem bycia obserwowaną przez kogoś niewidzialnego – co szczerze mnie irytowało, szczególnie dlatego, że ja nikogo nie widziałam – zauważyłam jednak, że żaden pracownik szpitala nie goni mnie. Jestem więc na dobrej drodze do ucieczki przed Krzykaczką Lauren.

Wiedziałam, że pierwszym miejscem, gdzie będą mnie szukać będzie mój dom oddalony o dobre 10 km. Nie mogłam tam wrócić. Nawet, gdyby mnie nie szukali, moja mama z chęcią oddałaby mnie z powrotem. Nie mieliśmy złych relacji, ale każdy z mojej rodziny twierdził, iż tak będzie lepiej. Zaliczali się do tych wszystkich, co nie wierzyli w ani jedno słowo z moich opowieści. Kto by pomyślał, że własna matka odwróci się od dziecka?

Pokręciłam gwałtownie głową, chcąc odpędzić wszystkie złe i zbędne myśli. Od momentu wkroczenia na teren szpitalu psychiatrycznego już pożegnałam się z dawnym życiem. Nie było Lauren Vellane – sympatycznej i wesołej dziewczyny, powstała nowa wersja mnie samej. Wojowniczka. Łowca. Miałam jeszcze wiele przed sobą, miałam tyle przeszkód, jednak zamierzam każdą z nich obalić. Zacznę od ćwiczeń fizycznych, to będzie najlepszy pomysł.

Spojrzałam za siebie raz jeszcze i pobiegłam w dalszą podróż, pobiegłam sięgać szczytów, zrobić w końcu coś dobrego dla świata i dla samej siebie. Ratować ofiary.

Nie zapominaj o początkach,

Nie zapominaj o bólu, żalu i rozgoryczeniu.

To one przywiodły Cię na metę.

Śmieszne było to, że nie potrafiłam już zaufać nikomu, nawet mamie, nawet najlepszemu przyjacielowi – Jasonowi, z którym znałam się od podstawówki. Nie potrafiłam zaufać nikomu poza sobą. Także w pierwszym momencie zupełnie nie wiedziałam, gdzie mam się udać. No i przede wszystkim, gdzie mogłabym się ukryć, żeby nikt mnie nie znalazł? Czy do końca mojego życia będę musiała uciekać?

Pokręciłam głową zrezygnowana, jednak nie zatrzymałam się ani na chwilę. Musiałam się z tym pogodzić, przynajmniej do czasu. W końcu nikt nie szuka osoby, która właściwie nie żyje, prawda?

Nocne niebo powoli rozjaśniało się, a księżyc ustąpił miejsca słońcu. Musi być dopiero przed 4. A może już? Musiałam poruszać się przez około 6 godzin, a więc na pewno oddaliłam się od domu dostatecznie daleko. Przez cały czas szłam na głównej drodze, nie było zatem szans, żebym się zgubiła. Poza tym znałam Houston na tyle, żeby wydostać się z tego miasta. Od północno-wschodniego Houstonu, gdzie mieścił się szpital psychiatryczny, w którym przebywałam przez ponad rok, kierowałam się na południe. Gdzieś w stronę Pearland.

Znajdowałam się już prawie na granicy rodzinnego miasta, ale musiałam odpocząć. Nie chciałam, żeby ktokolwiek sobie pomyślał, że potrzebuję pomocy, jednak potrzebowałam jakiegoś sklepu z ubraniami i jedzenia. To drugie zdecydowanie będzie konieczne, jeśli zamierzam działać na własną rękę. Może powinnam okraść bank?

Westchnęłam ciężko i usiadłam na trawie przy drzewie, dając wreszcie nogom odpocząć. W jednej chwili zachciało mi się płakać, poczułam się bezradna, jak mała dziewczynka, która nie ma pojęcia o otaczającym ją świecie. Nie ma pojęcia co będzie robić w przyszłości. Nie wie nic. Zamknęłam powieki, powstrzymując z trudem łzy, i podciągnęłam kolana.

A co jeśli to wszystko mi się przywidziało? Co jeśli naprawdę zwariowałam i żaden potwór z mojej wyobraźni w ogóle nie ma racji bytu? A co jeśli mnie odnajdą i znowu wpakują do tego więzienia? Nie! Nie mogę się poddać, ani przez wszystkich członków wariatkowa, ani przez stwory. Czas pokazać, że nie jestem słaba i potrafię zawalczyć o swoje.

Ale teraz sobie odpocznę.

Uśmiechnęłam się i wygodniej oparłam o pień.

4 GODZINY WCZEŚNIEJ

/Główny szpital psychiatryczny, Houston/

Bill Harrington przechodził po pokojach mieszkańców szpitala, sprawdzając czy nikt się nie dusi, i czy nikt nie popełnił samobójstwa, co było właściwie bardzo częstym zjawiskiem w tym miejscu. Znudzony – i całkiem otyły – ochroniarz wchodził do kolejnego pomieszczenia z czarnym numerkiem na drzwiach. Włożył klucz do dziurki i przekręcił w swoją prawą stronę. O dziwo, co było dla Billa kompletnym zaskoczeniem, drzwi były otwarte. W końcu uznał to za normalne. Pewnie Kristy albo ktoś inny zapomniał zamknąć pokoju. Pociągnął za klamkę i postawił pierwszy krok z nużącym spojrzeniem, który w jednej chwili zmienił się w zdziwienie.

Obszedł cały pokój i jedyne co zauważył to zmięta biała kołdra, którą ktoś w pospiechu rzucił na łóżko. Teraz dopiero zorientował się, co tak naprawdę miało tu miejsce. Wyleciał z pomieszczenia i szybkim krokiem udał się do komórki, gdzie były kamery.

- Peter – zawołał, wchodząc do komórki – czerwony alarm. Jakiś wariat nam uciekł – warknął zły na wolontariuszy.

- CO? – barczysty blondyn spojrzał z przerażeniem na kolegę. – Przecież… sprawdzałeś łazienki? Może po prostu się zgubił. Żaden szaleniec nie jest aż tak inteligentny, żeby przechytrzyć ochronę naszej placówki – prychnął i podniósł się z krzesła, gotowy przeszukać każdy zakamarek.

Bill pokręcił tylko głową.

- Idź szukać, ja podzwonię… tak w razie czego – mruknął opryskliwie, jednak Peter nie wydawał się tym przejąć.

Blondyn od razu ruszył w stronę toalet.

- Idiota – rzucił do siebie Harrington i przyjrzał się kamerom.

Niemożliwe, żeby ktokolwiek stąd wyszedł. Chyba, że ktoś miał chody u pracowników i najzwyczajniej w świecie któryś z ochroniarzy wypuścił zbiega. Pokój numer 14 – Lauren Vellane. Ta dziewczyna ma zaledwie 19 lat! Nie mogła uciec daleko albo od razu pobiegła do domu, bo gdzie indziej mogłaby taka smarkula się udać?

Bill sięgnął po telefon i ogłosił alarm każdemu pracownikowi, nie czekając nawet na wieści od Petera, który już po chwili wrócił lekko zadyszany i potwierdził ich najgorsze obawy.

Po kilku minutach wieści rozniosły się wszędzie. Każdy już wiedział, że ze szpitala psychiatrycznego uciekła wariatka. Już za parę godzin, w porannych wiadomościach będzie podawana ta informacja. Policja zaczęła szukać po całym mieście, oczywiście zaczynając od domu Vellane. Jakie było ich zaskoczenie, kiedy jej tam nie znaleźli, i jakie było zdziwienie matki – Camille – że jej córki nie ma w podobno tak dobrze strzeżonym miejscu.

Zapowiadały się długie i nieprzespane noce.

Szkoda tylko, że biedni państwo Vellane nie wiedzieli o zamiarach swojej jedynej córeczki. Szkoda tylko, że nie wiedzieli, jakie myśli miała w głowie, kiedy opuszczała psychiatryk, i jak bardzo im nie ufa.

a

Witam Was ponownie. Po dwóch tygodniach :o Wiem, wiem, że takie przerwy zniechęcają, zresztą rozdziały są krótkie, no ale... No ale no. :D Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie, oprócz tego, że szkoła wyciska ze mnie wszystko co najlepsze. :( 

No ale to nic! Mam nadzieję, że jesteście cierpliwi i poczekacie, bo wydaje mi się, że rozdziały właśnie będą w takich odstępach czasu. A no i dzisiaj wtorek! :D

Nie narzekając dłużej, dziękuję Wam za komentarze! Dziękuję za miłe słowa, które znaczą dla mnie więcej niż wiele i w ogóle aaa! cieszę się, że jesteście :D 

A wiesz, AlekSandra Herondale, że właśnie cały czas mam wrażenie, jakbym nawciskała tych przecinków ZA dużo? xD 

No cóż, weryfikacja usunięta, nowe rozdziały się piszą (woooolno, ale coś tam idzie xD), akcja idzie równie woooolno co pisanie rozdziałów, mam bekę z nazwy dzisiejszego rozdziału (jest tutaj jakiś znawca łaciny?! chętnie bym się poduczyła! :D), nie wiem co jeszcze, więc dziękuję za cierpliwość i za wszystko wszystkim. <3 

AHA! TRAILER SIĘ DODAŁ, ŁIHIHIH, JAKBY KTOŚ NIE WIDZIAŁ, TO ZAPRASZAM:

KLIKUKLIK

OKOK, WYŁĄCZAM CAPS LOCKA XD

To do napisania, kochane grzybki, pozdrawiam, życzę mnóstwo radości i samych dobrych dni. <3

love, love, love,

ArtisticSmile.<3